Twee jaar later…

Oktober 2017. Een jaar geleden schreef ik dit artikel. Bij de start van dit artikel is het wederom zaterdag in de herfstvakantie, al zal deze dag bij het verschijnen van dit artikel al lang voorbij zijn. Jullie hebben een tijd niks van mij gehoord. Er is dan ook zoveel gebeurd, maar tegelijkertijd voelt het wel eens alsof de tijd stil heeft gestaan. Ik heb zoveel te schrijven, dat het moeilijk te bepalen is waar ik wil beginnen.

Allereerst vertel ik dat dit een persoonlijk blogartikel zal worden. Geen recepten, geen tips. Maar wel een stukje van mijn (paleo)leven en in het algemeen helaas onderdeel van ieder leven.

De insiders en trouwe lezers van Paleoleven.nl wisten al dat mijn vader erg ziek was. Het afgelopen jaar heeft dan ook in het teken gestaan van zoveel mogelijk dingen nog met elkaar doen. Van sommige zaken wisten we dat het voor het laatst zou zijn: samen kerst vieren, de verjaardagen voor het laatst met elkaar vieren, enz. Maar ook gewoon zoveel mogelijk samen zijn en zoveel mogelijk voor hem zorgen. Het was een bizar jaar en eigenlijk besef ik mij nu pas dat het jaar stilgestaan lijkt te hebben. Soms ben ik zelfs de maand of tijd waarin we leven helemaal kwijt. Februari of september, einde van de winter of begin van de herfst? Ik moet er steeds even over nadenken. Het afgelopen jaar is er dan ook matig ruimte geweest voor paleo voeding. Mijn vader hield van zoet: gebak en koekjes at hij maar al te graag. Als ik dan bij hem was at ik vaak een koekje of een taartje mee, ‘want anders zit hij zo ongezellig in zijn eentje te snoepen’. Hij genoot echt van deze momenten. Helaas hebben we ook veel tijd in het ziekenhuis doorgebracht en de laatste maand in het hospice. De paleo-proof opties zijn daar helaas zeer beperkt, zoniet geheel afwezig. Op 16 augustus 2017 is mijn vader overleden.

Ik moet zeggen dat mijn hoofd niet stond naar zorgen voor mezelf. Ik had een aantal dingen waar ik mijn handen aan vol had: mijn groep op school draaiende houden, zorgen dat het huis leefbaar zou blijven (op tijd schoonmaken, wassen, enz), mijn studie op de rit houden en de zorgen om mijn vader. Ik besefte zo rond september 2017 dat ik eigenlijk afgelopen schooljaar niet heel bewust heb meegemaakt. Ik was er, ik volgde de voortgang van de kinderen, ik voerde de oudergesprekken, alles op de automatische piloot. Maar weet ik nog enkele grappige uitspraken? Kan ik mij nog de gezelligheid herinneren? Weet ik nog de keren dat ik mijzelf gelukkig heb geprezen met het werk dat ik doe? Het antwoord is: nee.

En nu? Nu ben ik moe. Ontzettend moe. Mijn huid is er slecht aan toe en kost het gigantisch veel moeite weer 100% op het paleopad te komen, al ben ik daar nooit helemaal van afgeweken. Mijn medicatie tegen de buikpijnen is in geen tijden zo hard gegaan, evenals de paracetamol tegen hoofdpijn. Ik voel dus waarom ik terug moet, maar soms is het gewoon niet bij te benen, val ik uit werk in slaap op de bank en is het ineens 21.00 uur.

Naast veel ellende en verdriet heeft 2017 mij ook iets heel moois gebracht: mijn lieve vriend! Gelukkig heeft hij mijn vader nog kunnen ontmoeten toen het nog redelijk ging, begin juni. Gewoon thuis, met een kopje koffie. Het moet zo bizar voor hem zijn geweest: enerzijds ben je helemaal verliefd, maar anderzijds kom je in een gezin terecht waar men weet dat voor één van hen het einde nadert. Kom je binnen een paar weken na kennismaking al bij je schoonpaps in het ziekenhuis en na zo’n twee maanden geef je hem zijn medicatie in het hospice omdat het niemand anders lukt. Mijn vriend is mijn steun en toeverlaat, mijn rustpunt, mijn klankbord en bovenal mijn grote liefde. En als klap op de vuurpijl staat hij ook nog eens 100% achter mijn paleo leefstijl! Hij is inmiddels een gewillig proefkonijn voor nieuwe recepten en probeersels, iets wat ik nu (mei 2018), steeds meer begin op te pakken. Zojuist heb ik één van die geslaagde probeersels online gezet (zie hier) en er zullen er vast weer velen gaan volgen!